Şehid İmam Alaaddin Muhammed El-Hoteni (Allah rahmet eylesin)

Güçlüg, Kaşgar ve Hoten’i alınca, Hıristiyanlığı bırakıp putperest oldu. O şehirlerin halkını Hanefi mezhebinden çıkarıp sapık putperest inancına sokmaya, hidayet nurlarının aydınlığından uzaklaştırtıp küfür ve karanlığın vahşetine çekmeye, Rahim olan Allah’a itaati bıraktırıp taşlanan şeytana itaat ettirmeye çalıştı. İsteğinin yerine gelmediğini görünce zora başvurdu. Bunun üzerine çaresiz kalan halk, putperestlerin elbiselerini ve şapkalarını giymeye, onların şekil ve kıyafetine girmeye mecbur oldu. Namaz ve ezan sesleri kayboldu, tekbir ve dua sesleri kesildi. Şiir (Arapça):

“Gerçeğin, belli olduktan sonra yok edilmesini mi beklerler? Halbuki, gerçeğin kuvvetli ve sağlam bağlanmış bir düğümü vardır ki çözülemez. ”

Zorbalıkla, korkutup sindirmekle ve büyük bir baskıyla Muhammed’in (A.S.) dinine inananların sesini kesti ve onların görüş ve düşüncelerini açıklamalarına meydan vermedi. Şiir (Arapça):

“Yapılmayacak bir işi yapmak istersen, kuvvetli bir girdabın ortasına ev yapmış gibi olursun.”(4) 

Güçlüg, âlim ve fazılların meydanda toplanmaları için şehirde tellâl çağırttı. Meydana toplanmış olan üç binden fazla insana dönerek şöyle dedi: “Benimle dinler ve ülkeler hakkında tartışmaya girebilecek, sözünü benden çekinmeden söyleyebilecek, öfkemden ve cezalandırmamadan korkmayacak biri varsa ortaya çıksın”. O, bunları söylerken, bozuk aklından, hiç kimsenin ileri sürdüğü delilleri çürütmeye kalkmayacağını, öfke ve hiddetinden korkarak kendini belâ ateşine atmak istemeyeceğini, aksine herkesin görüşlerini onaylayıp batıl sözlerini kabul edeceğini geçiriyordu.

Fakat onun beklediği gibi olmadı. Allah kabrini nurlandırsın. İmamlar arasından hakkın imamı ve şeyhi olan Alaaddin Muhammed el-Hoteni kalkıp Güçlüğün yanına geldi oturdu. Doğruyu açığa çıkarmak için yerini aldı. Nihayet dinler hakkındaki tartışma başladı. Şehit imam, hiç çekinmeden gerçeği delilleriyle ortaya koydu. Bu durum karşısında Güçlüg’ün sesi çıkmadı. Sonunda hak batıla, âlim cahile galip geldi. Kutlu imam. Hakkın rahmetinden kovulmuş olan Güçlüg’ü zor durumda bıraktı. Çünkü “Hak. zahir ve parlaktır. Batıl ise zelildir.”

O günahkârın sözlerine ve hareketlerine öyle bir korku, şaşkınlık ve utanç hakim oldu ki ne yapacağını şaşırdı. Dili tutulup kekelemeye başladı. Ağzından hakka şeriate sığmayan sözler dökülmeye, manasız kelimeler çıkmaya haşladı. Bu durum bir süre devam etti. Onun bu öfkeli hali İmamı kortutınadı. İmanının kuvveti ve delillerinin sağlamlığı yüzünden Güçlüg’ün boş ve yalan sözlerine göz yummayarak yüksek sesle şöyle dedi: “Ey din düşmanı, melun Güçlüg, ağzına toprak dolsun” Bu ağır söz. o kibirli Mecusi’nin. o günahkâr kâfirin, o murdar herifin kulağına gelince, onu yakalamalarını. İslâm’dan dönüp küfür ve putperestlik yolunu seçinceye kadar ona eziyet etmelerini emretti. “Oysa tehdit edildiğiz şey ne kadar, hem de ne kadar uzak.”(5)