Çünkü tarih ve edinilen tecrübeler göstermiştir ki, her zaman İslam’a hakaret etmek ve İslam’ı silmek için açıktan açığa karşı bir grup veya bir mezhep planlanmış ve fakat bu iş başarılamamıştır. Diğer taraftan ise, İslam’ın gücü, etkisi ve mevcudiyeti artmıştır. Yahudiler, Hırıstiyanlar ve Mekke müşrikleri, İslam’ın itibarını kırmak, durumunu küçük düşürmek, müslüman sayısını azaltmak ve İslam’ın yükselişini düşürmek için bütün güçlerini emre hazır duruma getirdiler fakat, hileli planlarından ümitleri kırılmış ve yenik olarak ters yüz olmuşlardır. Harplerin neticeleri de aynen böyle olmuştur.

Haçlılar sürülüp çıkartılırken, güçleri kırılmış, kılıçları İslam’ın kayasına çarparak parçalanmıştı, tıpkı İslam’ın doğuşu sıralarında, yahudilerin, müşriklerin İslam gücü karşısında kibir ve kuvvetlerinin parçalanması gibi. . . Karşılıklı konuşmalarda, ilmi münakaşalarda, takiplerde yahut tehditlerde bile durum böyleydi. Yenilip dağılıyorlardı. Bütün bu karşı gayretlere rağmen İslam daha çok güçlenip yayıldı ve parladı. Bu sıkıntı ve mihnetler sadece İsIam’ın yüceliğini, azametini ve ebedi gücünü artırdı.

Onlar, İslam nurunun parlayıp yayılmasından önce ona karşı çıkmış ve nasıl mağlup olmuşlarsa, şimdi de İslam’a darbe vurma gayretlerinde aynı hayal kırıklığına uğramışlardır. Bu, arap yarımadasının müşrikleri, Yahudi ve Hristıyanları tarafından denenmişti. Kendi zamanlarında Hindular, Budistler, Mecusiler, Sihler de Hindistan yarımadasında, Afganistan, İran ve Çin’de, tıpkı biraderlerinin Avrupa ve orta doğuda yaptıkları gibi aynı tecrübelere başvurdular. Onlar da bu kayanın sert bir kaya olduğunu, ona hükrnedemiyeceklerini ve nüfuz edilmeyecek cinsten olduğunu anladılar. Tekrarlanan bu tecrübeler, İslam düşmanlarını düşündürüyor ve İslam.’a açıkça karşı koyma usullerinin değişme zamanının geldiğini gösteriyordu.

Çünkü bu açıktan yapılan hücum, müslümanlar arasında birbirlerine olan saygıyı ve kendilerini koruma duygularını besliyordu. İslam’ı ve müslümanları yenmek için aldatma ve parçalama tekniği nasıl uygulanmalıydı? Müslümanlar arasında, İslam adına çıkan ve İslam’la savaş verecek olan süslü-püslü bir din nasıl çıkartılacak da böylece giderek İslam bozulup, varlığı ortadan nasıl kaldırılacaktı?

Bu şekilde, güzelce uygulanan bu programla Kadıyanîlik sahneye konuyordu. İlk görünüşü bir müslüman mezhebi şeklinde idi. Mamafih çok geçmeden halkın çoğunluğunun anlayamayacağı şekilde zehirli fikirlerini yaymaya başladı. Sonra bu gizli emellerini sahnelemeye başladılar. Ne zaman ki cahiller ve işin iç yüzünden haberi olamayan gafiller onların bu kaçınılmaz ağlarına, kementlerine düşünce, gerçek renklerini ortaya koydular. Bazıları şaşırıp bu sapıklıkta kalırken, Yüce Allah’ın, kurtuluş ve hidayetini dilemiş olduğu
bazıları da kurtuluverdi.

Hristiyan emperyalizminin tahrikleri üzerine, bu andan itibaren devamlı olarak müslümanlığı bozmak ve müslümanlan saptırma görevini yüklenen, daha önce taslağı çizilmiş olan misyonerlik kurumunu meydana getirdiler.Biz bu bölümde, kadıyanilerin gerçek inançlarını kendi kaynak kitaplarından alıp, neticede kadıyaniliğin ne maksatla kurulmuş olduğunu açıklamaya çalışacağız. Gaye, okuyucunun, kadıyaniliğin tehlike ve zararlarının ne olduğunu, ne kadar büyük olduğunu iyice anlayabilmiş olması ve İslam kılığına giren kadıyanilerin çıkardıkları ihtilaf ve oyunları, aldatmacaları hususunda yaptıkları hücumları karşısında önceden uyarılabilmiş olmasıdır.

İstisnasız olarak bütün Müslümanlar inanırlar ki, Allah (c.c.) bütün eksikliklerden, insanların zaaf ve kusurlarından münezzehtir. O, ne doğmuş ne de doğurulmuştur. O’na hiçbir şey denk olamaz. Hiçbir surette cisim de değil ve başka bir şeyle mukayese olunamaz. Hz.Muhammed (sallalahu aleyhi ve sellem), Allah’ın son peygamberidir, kendisinden sonra da hiç bir peygamber gelmeyecektir. O’nunla peygamberlik sona ermiş ve vahy kesilmiştir. Kur’an-ı Kerim, vahyedilen kitapların en sonuncusudur. Müslümanlar, Hz. Peygamberin (sallallahu aleyhi ve sellem) son ümmetidir. Hz. Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) getirdiği bu din, dinlerin sonuncusudur. O’ndan sonra peygamberlik iddia eden Allah’a (c.c.) karşı gelen bir yalancı ve sahtekâr olabilir ancak.

Şimdi de Hz.Muhammed’in (sallallahu aleyhi ve sellemin) mübarek sözlerine bir göz atalım.

«Benim ve benden önceki peygamberlerin durumu, bir bina yapıp onu tezyin edip süsleyen kimsenin durumuna benzer. Bu binanın köşelerinden birinde bir tuğlanın yeri boş kalmıştır. İnsanlar bu muhteşem binayı tavaf etmeye başlar, hayret içinde kalır ve derler ki: ‘Keşke şu tuğla da yerine konmuş olsaydı.’ İşte ben bu tuğlayım. Ve ben peygamberlerin sonuncusuyum.»  [1]

Başka bir rivayette: «İşte ben bu tuğlanın yerini doldurdum. Ben geldim ve peygamberlerin sonuncusu oldum» [2] buyrulur.

«Benden sonra bir peygamber, sizden sonra da bir ümmet olmayacak.» [4] Diğer bir rivayet ise şöyledir: «Benim ümmetimden başka hiç bir ümmet yoktur. » [5]

Üstelik Hz.Muhammed’in (sallallahu aleyhi ve sellem) ümmeti, cihadın kıyamete kadar baki kalacağına inanır. Öyle ki, cihad, ibadetlerin en önde gelenleri ve en mükemmellerindendir. Allah’a  yaklaştıran en büyük vasıtalardan biridir cihad . . .

Bununla birlikte, kadıyanîler şu sapıkça iddialarda bulunur:

a) « (0), gizliyi de aşikarı da bilir.» [9]
b) «O’nun ilmi her şeyi kuşatmıştır.»; «Ancak sizin ilahınız, kendisinden başka hiç bir tanrı bulunmayan Allah’tır.» «O’nun ilmi her şeyi kuşatmıştır.» [10]

Melek şöyle der: «Biz (elçiler) senin Rabbinin izni olmadıkça, inmeyiz. Önümüzde, arkamızda ve ikisi arasında ne varsa hepsi O’nundur. Senin Rabbin unutkan değildir.» [11] Bu gerçek, Musa (a.s.)ın dilinden şöyle ifade edilmiştir: «Benim Rabbim hata da etmez, unutmaz da.» [12]

Fakat kadıyaniler, Allah hata da yapar, doğru iş de, diye inanırlar. Hatanın, unutkanlık ve bilgisizliğin neticesi olduğu iyi bilinmektedir. Kadıyani sahtekar, arapça bir yazısında şunları yazar:

«Allah der ki: Ben, hata işlemekte ve isabetli işler yapmakta resullerle beraberim. Ben, peygamberlerle kuşatılmışımdır.» [13]

Yine bu sahtekar kadîyani, şunları söyler:  «Ben bir manevi vuslatta, mütevazi bir halde yaptığım duaları kabul buyurması ve onaylaması için Allah’ın huzuruna bir çok evrak çıkarttığımı müşahede ettim. Allah’ın, bu evrak üzerine kırmızı mürekkeple yazdığını gördüm. Bu manevi buluşmada, orada Abdullah isminde, halifelerimden birini de hazır olarak gördüm. Rab, kalemini silkti ve kalemden benim ve halifem Abdullah’ın üzerine kırmızı mürekkep damladığını gördüm. Bu manevi mülakat bitince, gerçekte bizde kırmızı renkten hiç bir elbise olmadığı halde, benim ve Abdullah’ın ikimizin de elbiseleri kırmızıya boyanmıştı. Şu an bu elbiseler, halifem Abdullah’ta mevcuttur. [14]

Bu şekilde hiç bir benzeri bulunmayan Allah’ın varlığı hususunda Yüce Allah’ın şu hükümleriyle alay ediyor: «O’nun (benzeri olmak şöyle dursun) benzeri gibisi (dahi) yoktur. O, hakkıyla işiten, kemaliyle görendir.» [16]

Bundan daha fenası, Allah’ın ayetlerine, Resulünün sünnetine zıt olarak bütün semavi dinlerin tam aksine; kadıyaniler, inanırlar ki Allah kadınlarla hayat yaşar ve onlardan zevk alır ve O’nun çocukları olur. Bundan da daha fenası, kadıyanilerin peygamberleri Gulam Ahmet’le Allah’ı birleştirip aile hayatı yaşadığına inanmalarıdır. 

Sahte (peygamber) bizzat kendisi söylüyor: «O, Meryem’e üfürdüğü gibi bana İsa’nın ruhunu üfürmüştür. Böylece ben hamile kaldım. Dokuz ayı bulmayan ve mecaz tarikiyle olan bir hamilelik. Sonra Meryem’den ayrı bir duruma getirilmiş ve İsa oluvermiştim. Bu şekilde Meryem’in oğlu İsa oldum ben.» [18]

İşte bunlar, kadıyanilerin, O şanı yüce, müteal, hamda layık ve onların anlattıklarından münezzeh ve çok öte olan Allah (c.c.) hakkındaki inançlarıdır. Allah Teala ayet-i kerimesinde buyurur ki:

a) «De ki O Allah’tır, tekdir. (0) Allah’tır, Sameddir. (Zeval bulmayan hır bakidir. Herkesin her şeyin doğrudan doğruya kendisine muhtaç olduğu ve kastettiği yegane varlıktır, ulular ulusudur.). Doğurmamıştır, doğrulmamıştır, O. Hiç bir şey, O’nun dengi (ve benzeri) değildir.» [26]

Yine ilaveten şunları söyler: «Onlar, Allah’ın hazinesinin boşaldığını mı sanırlar? Onların bu tür anlayışları bir günahtır. Çünkü bunlar, Allah’ın gücünü bilmiyorlar. Bir peygamberin sözü mü olur, ben bir kaç bin peygamberin geleceğini söylüyorum işte.» [33]Bir keresinde bu halifeye şöyle bir sual sorulmuştu: «İstikbalde peygamberlerin gelmesi mümkün müdür?» Cevabında: «Evet, kıyamete kadar peygamberler gelecektir. Çünkü dünyada bozgunculuk, fesat olduğu müddetçe peygamberlerin gelmesi zaruridir.» [34] der.

Budala adam, Hz. Muhammed (s.a.v.)’in fitne fesadı ve bunun çaresini, ilacını bütün açıklığı ile anlattığını ve buna bağlı olarak da yeni bir peygamberin gelmesine ihtiyaç olmadığını anlayamamıştır. Muhammed (s.a.v.) bir sözünde buna işaret etmiştir: «Peygamberler, Beni İsrail üzerinde hükmetmekle me’mur ediliyorlardı. Ne zaman bir peygamber ölürse, diğer biri ondan sonra görevi üsleniyordu. Bununla beraber benden sonra artık bir daha peygamber gelmeyecek. Halifeler gelecek, onlar da çok sayıda olacaklar.» [35]Bu hadisin anlamı, Allah Resulünün ahfadının yaptığı gibi, halife olacak kişinin İslam talimatı intikalini, dosdoğru olan itikadın yayılma işini ve müslümanların yenilik, yapıcılık işlerini yüklenen kişiler demektir. Bu hususta Allah Resülü buyruyor ki: «Alimler, peygamberlerin varisleridir.» [36]

Kadir-i Mutlak Allah (c.c.) kitabında bizzat kendisi bu gerçeği mübarek sözlerinde şöyle anlatmıştır: «(Bununla beraber) mü’minlerin hepsinin (top yekûn) savaşa çıkmaları layık değildir. O halde içlerinden her sınıfın birer kısmı dinde fakih olmayı (dinin ince bilgilerini) öğrenmeleri için (peygamberin yanında kalmaları) -din ve şeriat ilimlerini iyice öğrenmeleri ve kavimleri (savaştan) dönüp kendilerine geldikleri zaman onları Allah azabıyla korkutmaları için- (gitmeyip kalmalıdırlar.) Olur ki (bu suretle mü’minler aykırı hareketlerden) kaçınırlar.» [37]

Kadıyaniler için, peygamberlerinin yukarıdaki ifadesine göre, bütün şartların, bir amel esasından ibaret olduğu ortaya çıkıyor. Öyleyse, Gulam Ahmed’in onlara esas olarak koyduğu şartların ne olduğunu bir görelim. Gulam der ki: «Bana uymak isteyen herkese ve mezhebimin bir esas şartı olabilmesi için sadakat metni bastırdım. Buna da «Görev İkmali ve Sadakat Mucebi » adını verdim. « Bir nüshasını da hükümete gönderdim ki, etbaımı, İngiliz hükumetine sadık kılacak bir plan yaptığımı bilsinler. » [45]

Hasılı netice olarak, İngiliz emperyalizmine dostluk ve sadakat gösterme kadıyaniliğin itikat esaslarından biridir. Biz bütün bu batıl inançlara diğer bir başkasını da ilave ederek konuya son verelim. Kadıyaniler, Gulam Ahmed’e inanmayanların ve O’nun dediğini kabul etmeyenlerin, kafir olduğuna, ebedi Cehennemde kalacağına inanırlar. Mahmud Ahmed: «Gulam Ahmed’e iman etmeyen kimse, kafirdir. İman dairesinden çıkmıştır. Bu kimse müslüman da olsa, Gulam Ahmed’in ismini hiç duymamış da olsa durum aynıdır.» der [48]