Tam adı Ebu İsmail Abbas bin Ali bin Davud’tur. ” el-Gassani, el-Yamani el-Melikü’l-efdal ve dırgâmüddin ” lakaplarıyla meşhur olan Abbas er- Resûlî, babası Sultan Mücahid Ali’nin hicri 764 (m.1363) yılında vefat etmesi üzerine Resûlî, Zebid ve Taiz şehirlerinde sürdürülen emirlikte Abbas er- Resûlî, emirliği süresince Yemen’de ortaya çıkan isyanlar ve bilhassa Zeydilerin kendi yönetimindeki topraklara yaptığı saldırılarla uğraşmak zorunda kaldı.
Birisi Taiz’de diğeri Mekke’de olmak üzere iki medrese ve yetim çocuklarının tahsiline imkan sağlayacak vakıflar kurdu. Devlet idaresi yanında fıkıh, dil, edebiiyat, ensab ve tarih ilimleriyle de yakından meşgul olan Abbas er-Resûlî’nin kaynaklarda adı geçen belli başlı eserleri şunlardır:
1- El Ataye’s Seniyye fi tabakatı fukaha-i-Yemen ve a’yaniha,
2- Buğyetü zevi’l-himem fi marifeti ensabi’l-Arab ve’l Acem,
3- Buğyetü’l-fellahin fi’l-eşcari’l müsmire ve’rreyyahin
”Buğyetü’l-fellahin fi’l-eşcari’l müsmire ve’rreyyahin” adlı ziraate dair eseri dolayısıyla bilim tarihçileri, onunla yakından ilgilenmiştir. On yedi bölümden oluşan bu eserinde; müellif toprak, su, arazinin ıslâhı, mevsimler, tohumlar, sebze ve meyvelerin çeşitleri ve belli başlı özellikleri ile mahsulün haşarattan korunması gibi konular üzerinde durmuştur.
Abbas er-Resûlî, Şaban ayı sonunda hicri 778, miladi Ocak 1377’de, Zebid’de vefat etmiştir. Abbas er-Resûlî’nin naaşı, Taiz’de kurmuş olduğu medreseye defnedilmiştir. Kendisinden sonra devletin başına, büyük oğlu ”Eşref İsmail” emir olmuştur.
Kaynak: Bilime yön veren İslam alimleri, cilt:1,syf:12, Baskı: Dergah ofset
