II. Abdülhamîd’in ilk padisahlik yillarinda, Rus Harbînden üç sene kadar sonra (1296 – 1880) Istanbul’a bir Japon heyeti gelmisti. Heyet, Japon Imparatorunun akrabasindan (Prens Hebi) nin baskanligi altindaydi.

Asıl gayesi Avrupa’yi gezmek, Japon ilerleyisinin temellerini kuvvetlendirmek olan heyet, Istanbul’a ugramayi, Türkiye’nin halini de görmeyi ihmâl etmemisti. Resmî bir sifati olmayan heyete, sarayca alâka gösterilmemesi gayet tabiîyken, Abdülhamîd aksini yapmis, heyeti, yâverleri ve tercümanlarina karsilatmis, Beyoglu’nun en iyi otelini ikâmetlerine vermis ve bütün masraflarini üzerine almisti…

Abdülhamid, Dogu milletlerinden biri olan Japonlarin bas döndürücü terakki hamlelerini büyük bir merakla tâkip ediyor, vatanina ait yükseltme sirlarindan belki onlarin vaziyetinde kendi eliyle çözebilecegi bir mânâ ariyordu. Bu bakimdan heyetle alakalanmis, Japonlari Yildiz’a dâvet ederek kendilerine göz kamastirici bir ziyafet vermis, onlari yakindan görmek ve tanismak istemisti.

Bu temasm neticesinde heyet, ertesi günü ziyaret ettigi Sadrâzama iki Dogulu millet arasinda siyasî ticarî münasebetler kurulmasini teklif etti, teklifleri Rusya’ya karsi biraz ihtiyatli olmak sartiyle müsai karsilandi. 1881’de Türkiye’nin Moskova sefiriyle oradaki Japon elçisi arasinda mevzu teskil eden bir anlasma projesi, bir müddet Osmanli Hariciyesini mesgul ettiyse de, neticede, Rusya kaygisi yüzünden, Japonlari siyasî anlasmaya girilmeksizin ticarî bir yakinlik ve ruhi dostluk kurulmasi, gerektigi anda da bu dostlugu hemen ittifaka döndürülebilecek bir mahiyet tasimasi münasip görüldü.

Aradan alti yil geçince, ikinci bir heyet… Heyet, bu defa maresal rütbeli (Prens Akihito) baskanliginda… Bu Prens, Günesin Oglu farzedilen Mikado’nun yegeni, dayisinin oglu…

Abdülhamid, Prens’e ve heyete büyük alâka gösterdi, onlari Dolmabahçe Sarayi’na misafir etti ve Yildiz’a dostça karsiladi.

Bu defa heyetin vaziyeti resmiydi. Prens, Abdülhamîd’e Mikado’nun gönderdigi en büyük Japon nisanini takdim ediyor, Sultan ise o zamana kadar hiç bir ecnebî devletten nisan kabul etmedigi halde, onu zevkle benimsiyordu.

Prens, Hünkâra, Mikado’nun hususî bir mektubunu getirmisti. Mektupta hiçbir sir yok, sadece siyasi ve ticarî sahalarda iki milletin yakinlasmasina ait dilekler var… Fakat üslûbunda öyle bir eda mevcut ki, Abdülhamid’e Rusya’ya karsi basi sIkilir sIkilmaz hemen Japon destegini vâdetrnekte…

Abdülhamid bu manâyi, hemen sezdi, sezdigini de Prens’e göz isaretiyle bildirircesine hissettirdi, ayni mânâya bagliligini Prens’e hesapsiz ikramlar ve iltifatlar seklinde gösterdi. fakat disariya hiçbir ipucu vermedi.

Japon Prensi, mes’ut, memleketine dönerken Payitahtta büyük mesele:

— Japon heyetinin ziyaretine mutlaka mukabele etmek sart… Fakat hangi sehzadeyi ve beraberinde kimleri göndermeli?.. Böyle bir ziyaret bütün Avrupa’yi, hele Rusya’yi müthis kuskulandirir. Ne yapmali?..

Vezirler, parmaklarini sakaklarina dayamis, bunu düsünürken, Abdülhamîd, formüllerin en ince ve sahânesini buldu. Sadrâzam Kâmil Pasa’yi saraya çagirtti ve emrini verdi:

— Japonlarin ziyaretine karsilik olarak, siyasi mânâ tasiyan blr heyet göndermeyecegiz de, talim ve terbiye vesilesi altinda bir mektep gemisi gönderecegiz. Bu gemi, bayragimizi, Hindistan ve Çin sularinda ve müslümanlarin oturdugu adalarda dalgalandiracak…

Japonya’ya karsi resmi vaziyeti de esasta sIki dostluk nisanesi altinda bir ilmi tetkik seyahati olacak…

Karar derhal tatbik edildi ve «Ertugrul» isimli gemi, seçkin bir kadroyla Japonya’ya gönderildi.

Gemiye, Bahriye Nâziri’nin damadi Miralay (albay) Osman Bey kumandan tâyin edilmis ve bu degerli subayin vazifesi, hakikatte, Sultan’in mektubunu Mikado’ya vermek, hediyelerini takdim etmek ve fevkalâde murahhas olmak üzere tâyin edilmisti.

Miralay Osman Bey olarak yola çikan «Ertugrul’» kumandani, gemi Singapur’a varinca, yolda pasaliga yükseltildi. Mikado’nun huzuruna pasa olarak çikmaya hazirlandi; ve Istanbul’da verilmeyip yolda bahsedilen bu rütbe hâdisesi de yine Sultan’in siyasî dehâsindan bir örnek oldu.

Taktigi, bütün nazarlarin “Ertugrul” üzerine çevrildlgi bir anda fazla alâyis ve seyahat üzerinde hususî blr kiymet belirtmemekti.

«Ertugrul», (1306 – 1890) yilinin 26 Mayis günü, onbir ay süren bir seyahatten sonra Yokohama limaninda…

O zamanin seyrüsefer sartlarina göre, bu seyahat, Türk Bahriyesi adina bir basari… Yol boyunca ugranilan Islâm ülkelerinde yildizli hilâlin dalgalanisi bakimindan da muazzam ruhî kiymet…

Karsilikli merasim toplari atilirken, gemiye gelen Japon Tesrifat Nâziri, Osman Pasa’nin elini hararetle sIkarken söyle diyordu:

— Hos geldiniz Amiral ! Hasmetlû Mikado Hazretleri adina sizi selâmladigim su dakikada hilâl ve günesin birlesmis oldugunu görmekle saadet duymaktayim !

«Ertugrul» gemisinin sembollestirdigi mânâ ve sahislara gösterilen alâka ve sicaklik, Mikado’dan çöpçüye kadar pek büyük oldu. Arada, bellibasli ve madde madde sinirli bir anlasmaya varilmaksizin, bir daha gelmeyen bir güne ismarlanmis olarak, ruhi yakinlik ve dostluk zemini tamamiyle kuruldu. «Ertugrul» her aksam, etrafindaki binlerce Japon kayigina 50 kisilik bandosiyle konserler vererek üç ay kadar Japon sularinda kaldi ve nihayet döndü.

Dönemedi.

Hareket edecegi gün Japon Bahriye Nezaretinden barometrelerin birden çok düsmüs oldugu ve Japon Denizi’ne ait korkunç firtinalardan birinin patlamasina ihtimal bulundugu, bu yüzden hareketini geciktirmesi gerektigi haberini almasina ragmen denize açildi.

Hareketinin ertesi aksami, Japon Denizi’nin o müthis tayfununa yakalanis… 44 saat, ha batiyor, ha batti, su yüzünde bir findik kabugu gibi firtinayla bogusma; ve neticede (Osima) kiyilarindaki kayaliklar üstünde parçalanmis… Içindekilerin çogu sehit, gerçek sehit… 607 candan, kurtulabilenler 69 kisi… Osman Pasa bogulanlar arasinda…

«Ertugrul» hakkindaki en güzel sözü bir Japon gazetesi söyledi:

“— Ertugrul vazifesini yapmistir.”

Japonya ve Türkiye’de duyulan aci, her mikyasin üstünde… Mikado, kendi sularindaki felâket yüzünden dövünür ve elindeki 69 kazazedeye ne yapacagini bilemezken, Abdülhamid, günlerce ne yedi, ne içti, ne de lâf edebildi.

Türk kazazedelerini Istanbul’a getiren iki Japon harb gemisine halk ve Abdülhainîd tarafmdan alâkalarin en coskunu…

Abdülhamîd’in Japonlar ve Japonya mevzuunda baslicâ emeli, Avrupalîlasirken sahsiyetini elde tutan ve ondan zirnik feda etmeyen bu milleti, siddetle atildigi yükselme yolunda gerçek dine de ulastirmakti. Nitekim, Japonya’da «Dinleri înceleme» adinda bir de tesekkül kurulmus ve kongre tertiplenmisti. O güne kadâr Japonya’da pek fena ve kaba, sekilde yürütülen Islâm propagandasi, iste bu vesileyle birdenbire Japon halkinin ruhuna yöneltilebilir ve Dogunun bu muazzam milleti elinde Müslümanlik yepyeni bir hamleye kavusabilirdi.

Abdülhamîd, bu dâvaya çok ehemmiyet verdi; ve Japonlar tarafindan istenilen din kitaplarini, kütüphanesinin en nâdide eserleri arasindan seçip gönderdi ve bu kitaplarm arasina bir de, üzerindeki insan emegi bakimmdan madde ölçüsüyle paha biçilmez bir Kur’ân ilâve etti. Toplanacak kongre üstünde de en derin sekilde müessir olmayi düsünürken, misyonerler ve kozmopolitler tarafindan araya bin fesat sokuldu ve basari yollari kapatildi. Mikado ise, yine ayni fesatlar yüzünden böyle bir kongreye lüzum görmedigini ve tebaasinin fert fert diledigi dini seçmekte hür oldugunu ilân etti.

1904 Rus – Japon Harbinde koca Rusya’yi dize getiren Japonlarin ruhundaki ham mistigi anlayan ve onu îslâmiyetle kemallestirmek isteyen Abdülhamid, böylece, Japonlar nezdinde gizli bir müttefik muhafaza etmekten baska bir imkân bulunmadigini anladi ve her sahada niüdafaadan ibaret olan kaderine boyun egdi.

Kaynak; Necip Fazil Kisakürek, Ulu Hakan – Ikinci Abdülhamid Han, s. 294-298